Metoda ruchu rozwijającego

Weronika Sherborne była uczennicą Rudolfa Labana i A. Ullman w Studio Sztuki Ruchu w Manchesterze. Tam odkryła, że wszystkie dzieci maja dwie podstawowe potrzeby.

Pierwsza z nich mówi, iż dziecko pragnie dobrze czuć się we własnym ciele (jak w domu), czyli potrafi panować nad własnym ciałem. Ciało słucha dziecka, ale też dziecko potrafi dostosować się do potrzeb własnego ciała. Drugą podstawową potrzebą dziecka jest nawiązywanie kontaktu z innymi.

Spełnienie tych potrzeb jest możliwe właśnie dzięki ruchowi. Weronika Sherborne opracowała ćwiczenia a raczej zabawy ruchowe, które pozwalają na spełnienie w/w potrzeb. Opracowała pewne zasady, które mają zapewnić zarówno potrzebę nawiązywania kontaktu jak i swobodnego odczuwania własnego ciała.

Nadrzędną zasadą w ćwiczeniach i zabawach Veroniki Sherborne jest dobrowolność uczestnictwa.

Dziecko uczestniczy w ćwiczeniach i zabawach bo chce, bo są dla niego atrakcyjne. Dziecko świetnie się bawi, rozwija swoją kreatywność, uczy się kontaktów społecznych i wyraża tkwiące w nim emocje

Prowadzący terapię:

1. Nawiązuje kontakt osobowy z każdym dzieckiem,
2. Uczestniczy w zabawach, nie jest osobą z „zewnątrz zabawy”,
3. Stara się utrzymywać kontakt wzrokowy z dzieckiem (całą grupą)
4. Dąży do wychwytywania dobrych stron dziecka i udziela mu pochwał
5. Stwarza warunki do spontanicznego wyrażania emocji, ale tak by nie zagrażały one innym uczestnikom grupy
6. Stwarza również warunki do rozwoju pomysłowości i kreatywności uczestników zabawy

Zabawy

Zabawy i ćwiczenia są tak dobierane, że każde dziecko ma poczucie sukcesu, spełnienia. Celem zabawy jest poczucie siebie, własnego ciała, nawiązanie kontaktu z samym sobą i z innymi, a nie rywalizacja i współzawodnictwo. Kolejnym zadaniem zabaw w opisywanej metodzie jest kształtowanie poczucia empatii, czyli wczuwania się w drugiego człowieka. Kształtowanie umiejętności odbierania sygnałów z zachowania drugiego człowieka i obserwowanie co te sygnały wyrażają: zadowolenie?, przyjemność?, czy może ból, strach i nieufność? Kiedy dziecko nauczy się odczytywać te sygnały uczy się jakim zachowaniem wobec drugiej osoby powinno zareagować na dany sygnał.

Terapia tą metodą odbywa się w małych kilku osobowych grupach w zależności od problemu dziecka.

W zajęciach terapeutycznych uczestniczą rodzice (jeden rodzic), jeśli jest to konieczne dla rozwiązania problemu dziecka. Spotkania w ramach w/w metody odbywają się cyklicznie np. raz w tygodniu. Ilość spotkań czas ich trwania oraz częstotliwość jest zależna od problemów dziecka. Czas jednej sesji obejmuje min. 30 minut, max. 90 minut.